Yazar "Turhan, Bilge Bal" seçeneğine göre listele
Listeleniyor 1 - 2 / 2
Sayfa Başına Sonuç
Sıralama seçenekleri
Öğe Çizgiyi Kentte Yürüyüşe Çıkarmak: Boğaz(İçi) Günlükleri(2019) Turhan, Bilge BalTürlü biçimlerde ve ritimlerde yolculuk,öteden beri mimarın yetişme sürecininönemli bir parçasıdır. Yolculuk, laboratuvar,sınıf ve stüdyoda süregelen gelenekselpedagojik öğrenme pratiklerini köktendeğiştirir; öğrenmenin, bilgiyi işlemenin,inşa etmenin doğasını fiziksel yerdeğiştirmeyle dönüştürür. Mimariyolculukların kaydı olarak tutulan eskizdefteri, bir çeşit günlük olarak bu konuyutartışmaya açabilecek bir otobiyografikkoleksiyon tanımlar.Yolculuklarla günlükler bir epistemolojikçerçevede incelenirse yaygın iki yaklaşım vedaha az denenmiş üçüncü bir yaklaşım sözkonusudur. İlk yaygın yaklaşım, bir bilendenöğrenmeye dayalıdır. Sonraki ikisi, bireyininisiyatifle başlattığı ve mekansal deneyimleraracılığıyla doğrudan yere temaslaöğrendikleri keşif yolculuklarıdır. İlk keşifyolculuğu daha benimsenmiş, yaygın ikinciyaklaşımdır; yerle daha kararlı, bilinen vetekrar eden bir ilişkiye dayanır. İkinci keşifyolculuğuysa yerle daha otantik ilişki kuranve işbirliği yapan, pek uygulanmamışüçüncü yaklaşımdır. Nesnel rastlantı,bilmeme hali, merak, müsaitlik, aylaklık,yavaşlık, belirsizlik, zevk ve hayal gücüyledinamik, yaratıcı bir pratiktir.Yolculuğu gerekli kılan deneyim merkezliöğrenmenin ilk uygulama alanını mimarlarınkent-içi günlük gezi pratikleri oluşturur.Yürümek, bu deneyimin en temel biçimidir.Yapılı çevre-gündelik hayat arasındakikarmaşık ve biricik ilişkiyi keşfetmek içinüçüncü yaklaşım, çoğul okumaya imkantanıyan potansiyel bir metot sunar. Mimarayürür-çizer, düşünür-gezer rolü atfeder.İstanbul’da daha az pratik edilen esrarlı birmekan olarak Boğaz(içi), bu araştırmanındeneme alanını sunar.Öğe Çizgiyi kentte yürüyüşe çıkarmak: Boğaz(içi) günlükleri(Tasarım+Kuram, 2019) Turhan, Bilge BalÖZET: Türlü biçimlerde ve ritimlerde yolculuk, öteden beri mimarın yetişme sürecinin önemli bir parçasıdır. Yolculuk, laboratuvar, sınıf ve stüdyoda süregelen geleneksel pedagojik öğrenme pratiklerini kökten değiştirir; öğrenmenin, bilgiyi işlemenin, inşa etmenin doğasını fiziksel yer değiştirmeyle dönüştürür. Mimari yolculukların kaydı olarak tutulan eskiz defteri, bir çeşit günlük olarak bu konuyu tartışmaya açabilecek bir otobiyografik koleksiyon tanımlar. Yolculuklarla günlükler bir epistemolojik çerçevede incelenirse yaygın iki yaklaşım ve daha az denenmiş üçüncü bir yaklaşım söz konusudur. İlk yaygın yaklaşım, bir bilenden öğrenmeye dayalıdır. Sonraki ikisi, bireyin inisiyatifle başlattığı ve mekansal deneyimler aracılığıyla doğrudan yere temasla öğrendikleri keşif yolculuklarıdır. İlk keşif yolculuğu daha benimsenmiş, yaygın ikinci yaklaşımdır; yerle daha kararlı, bilinen ve tekrar eden bir ilişkiye dayanır. İkinci keşif yolculuğuysa yerle daha otantik ilişki kuran ve işbirliği yapan, pek uygulanmamış üçüncü yaklaşımdır. Nesnel rastlantı, bilmeme hali, merak, müsaitlik, aylaklık, yavaşlık, belirsizlik, zevk ve hayal gücüyle dinamik, yaratıcı bir pratiktir. Yolculuğu gerekli kılan deneyim merkezli öğrenmenin ilk uygulama alanını mimarların kent-içi günlük gezi pratikleri oluşturur. Yürümek, bu deneyimin en temel biçimidir. Yapılı çevre-gündelik hayat arasındaki karmaşık ve biricik ilişkiyi keşfetmek için üçüncü yaklaşım, çoğul okumaya imkan tanıyan potansiyel bir metot sunar. Mimara yürür-çizer, düşünür-gezer rolü atfeder. İstanbul’da daha az pratik edilen esrarlı bir mekan olarak Boğaz(içi), bu araştırmanın deneme alanını sunar.
